Ersin Karabulut: Sandıkçı geldi hanııım…
Ersin Karabulut, Sandıkiçi ile en yakın arkadaşlarımızdan biri oldu ya, neymiş bu adamın numarası diye yoklamaya karar verdik. İçini dışını biliyor olmamızdan olsa gerek, keyifli ve bol kahkahalı bir röportaj yaptık, yolda rastlarsanız çekinmeden yanına gidip merhaba diyebileceğiniz şeker gibi biri olduğuna karar kıldık.
Güzel sanatlar okudun değil mi… Karikatüre nasıl başladın?
İstanbul'da doğdum, 81 doğumluyum. Mimar Sinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Bölümü'nde okuyorum. 99'da girdim, hala da okuyorum. 2 yıldır dondurmuş durumdayım, düşün yani daha yıllarım var. Birinci sınıftayken bakıyordum sakallı makallı adamlar geliyordu, arkadaşlarla "sen hala mezun olmadın mı yahu, senin yaşıtların dede oldu dede, çocukları oldu" diyorduk onlara. Herhalde onlardan biri oluyorum ben de.
Her dediğin şeye "bunu da köşede okuduyduk" diyecek miyiz?
Her dediğim şeye demezsin de senin hafıza da iyiymiş ama. Ben bile ne çizdiğimi hatırlamayabiliyorum, düşündüm mü, çizdim mi unutabiliyorum. Çizmiş oluyorum çoğu zaman. Bir de köşe iyice hayatım olduğu için artık, çizmişimdir herhalde bir sürü şeyi. Çizmediklerimden bulmaya çalışayım sana.
Okulda hocalar nasıl bakıyor karikatür işine ya da bu dergilere? Ciddiye alıyorlar mı? Ya ondan önce, bu işe karikatür demek doğru olmadı değil mi?
Değil. Ben karikatür çizmiyorum. Çizgi öykü. Karikatür tek karelik esprilerdir. Ben onları beceremiyorum, keşke becerebilsem de çizsem. Çizgim de müsait değil ona, komik olmuyor. Al Gülüm Ver Gülüm'e çiz diye önüme koyuyorlar bazen espriler, kötü kötü şeyler oluyor. O başka bir yetenek. Ben Pişmiş Kelle'de 16 yaşında başladım, o sırada karikatür çiziyordum. Çünkü derginin önemli ismi olman gerekiyor öykü çizebilmen için. En azından bir yarım sayfan olmalı, hatta daha fazla. Benim şu an çizdiğim kadar mesela, yarım sayfadan biraz daha fazla, 'kalın ayak' deniyor ona. Orada tek karikatürler çiziyordum, sonra sütun çizdim, Pişmiş Kelle tirajı yüksek, amatör çizerlerin akın ettiği bir dergi değildi, o yüzden beni çok yetenekli filan olduğum için almadılar yani. O aralar herkes Leman'a gidiyordu.
Lisedeyken bayağı bir çizdim, iki haftada bir köşe yapıyordum ama kötü oluyordu, çizemiyordum işte. Çok komik biri değilim ben, eksiklik olarak söylemiyorum bunu, muhabbette de komik değilim pek. Eğer çizeceksen orijinal bir şeyler bulman gerek, bulamıyorsan dergiye bir katkın olmuyor, okuyucu da anlıyor bunu. Oluyordu da ne çiziyordum biliyor musun, dergilerde gördüğün vasat espriler işte, patlıcan burunlu adamlar vardır ya, şablon karikatür tipleri, onlardan çiziyordum işte. Oradaki ağabeyler, "sen karikatür çiziyorsun ama beceremiyorsun, çizme, başka şeyler çiz" dediler. "Başka bir bileğin var" dediler; daha artistik, anatomik çizgiye gidiyordu elim. Okula hazırlansam mı diye düşünüp resme ağırlık vermiştim o sıralar, zaten çizemiyorken iyice karikatür çizemez oldum. Başka şeyler yapayım dedim, yoksa karikatür çizme deselerdi belki hala kötü kötü şeyler çiziyor olabilirdim.
Okul kısmına gelirsek… Hocalar, öğrencilerinin mizah dergilerinde çalışmasına sıcak bakıyor mu ya da mizah dergilerine saygı duyuyorlar mı?
Akademik ortam tuhaftır biliyorsun. Mimar Sinan'da da sanatçı ve sanatçı geçinen bir kitle olduğu için mizah dergilerini biraz kitsch bulurlar, entelektüel boyutu yok gibi görürler ve gösterirler. Ben öyle bile olsa memnunum da o kadar pek kimseye söylemezdim. Okuyanlar olduğunu biliyordum ama kimse de gelip "çok güzel çiziyorsun tebrik ederim" filan demedi yani. Sadece arada muhabbet ederken birileri "hı, evet, çizmiştin onu?" diyordu, "aa okuyor musun onu" diyordum.
Alıntı : istegenc.com:)
Konu: Ersin Karabulut 
gerçekten bileği sağlam...
