İşin aslını bilesi gelmiyor insanın..
Yalandan bi dünya kurmak bu kadar kolayken neden gerçeklere tahamül edelim ki?
En mantıklısı, gerçegi kendi dürüstlüğüyle yalnız bırakmak..Orda; köşesinde senelerdir
kendine gelmesini bekliyor sıranın..Oysaki, yüklendiği küflü bir metanetten öteye gidemedi..
Neydi bi kelime vardı uzun süredir hatırlamaya çalışıyorum..
Annanem mi demişti..Yoksa onun annesi mi..İşte şimdi düştü aklıma!!...
Erdem:)
Belkide erdemlidir bu gerçek..
Fizik ve matemetik çelişkili cvplar verdiğinden beri bizde onun kavramsal değerini karşılıyamadık zihinlerimizde..Bizim ona aldırış etmememiz onun umrunda bile değil gibi ne dersiniz?..
Bu durumda gerçek erdemli ama soyut bi kavram demek yersiz olmaz sanırım...Bakın eminolun bizimle oyun oynuyor..Sabırla kendine gelmesini bekliyor olmalı sıranın..
Elle tutulur bi umudu olması da bi okadar hayal...
(Amma da gereksiz sözcük kullandım..Hatta bazılarını aynı cümlede bile kullanmış olabilirim..)
O da nesi?..Ne yapıyorum ben?..
Eğer kelimelerin anlamları içimdeki küflerin çoğalmasını engellerse bende duygularımla yönlenen bi insan olurum..Düşüncesi bile korkunç..
İşte bu olmamalı
))))))))))
Bu sebeple kaldığım yerden devam etmeliyim gerçeği ezmeye...
Aynaya baktığımda kendimi inandırdığım bunca yalanın hayatını riske etmek görüp görülebilecek en büyük saçmalık olucaktır..Ve bu durum sadece zatım için değil; nerdeyse tanıdığım bütün insanlar aynı konuma proglamlanmış.
Düşlerimiz yok artık..
Eskiden geceleri yataga uzandığımda sayısız hayal kurardım..Peh!...Şimdi anlıyorum ki hepsi birer saçmalıkmış..
Ne istediysem gerçekleştiremedim..beklentilerimin ucu herzaman hayal kırıklıklarına çıktı..sadece hayal kırıklıkları olsa yine iyi..Birde kalp taşıyor insan..
Ben bana ait olan şu kalbi korumayı öğrenene kadar o defalarca tamiri imkansız şekilde kırılmadı mı?
Nerelerdeydi o zaman gerçek?..Uyarsaydı ya beni!...
Şimdi insan olmak sadece bi kavram olmazdı hayatımda..İçi boş leş kokulu bi hayat..
Kendi kokularına tahamül edemeyip parfümlerle yapma ve aitlik içermeyen yeni kokular süren biz değilmiyiz..
Bir defada bakılıpda farkedilemeyen güzelliklerimizi ortaya çıkarmak için tonlarca boyayla kaşımızı gözümüzü farkedilebilir hale getirmeye çalışan palyaçolarız artık..
Her gün değişik ve şık bir kıyafet giyerek kendimize sosyal bi zevzeklik edinmeye çalışıyoruz..
Kısacası gerçekleri kamufle ediyoruz..
Ben bu durumun yüz yıllarca berisinden anlamaya çalışıyorum...Benden önceki insan ırkı hali hazırda bu yapma hayatı tercih edenlerdi...Bense içine doğdum bunca saçmalığın..
her hangi birini karşıma alıp "bana kendini anlatsana?" dedigimde hangi tanıma sığdığını bilmediğini farkediyorum..
Dönüyorum kendime soruyorum..
Kimim ben?..
Nasıl biriyim?..
Nelerden hoşlanırım?..
Yada acıkınca ne çeker canım?..
Tonla cevapsız soru arasından sıyralamaz oluyorum bi süre sonra..
Herkes emekliliğinde rahat bi hayat ister..bense henüz emeklemeye bile başlamış değilim..
bütün gençliğim öylesine ucuz bi düzen içinde yitip giderken gerçek ensemde solumaya devam ediyor ve ben onu hala yok sayıyorum..
Gerceği ezmeye çalıştıkca ezilen ben oldum ve itiraflara kurban gitti düşüncelerim..
Ve hala aynı soruda asılı kaldım..
BEN KİMİM?..
Konu: Saçmalı Sapan.... 
